ﻣﺎرﺗﻴﻦ ﻟﻮﺗﺮ ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬار ﻧﻬﻀﺖ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن، در ﺳﻦ ٢٢ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮای ﻧﺠﺎت روح ﺧﻮد از زﻳﺮ ﺑﺎر ﮔﻨﺎهان ﺑﻪ دِﻳﺮ وارد ﺷﻮد. در دِﻳﺮ، او در ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻮاﻗﻊ، روزی ﺷﺶ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﻨﺎهان ﺧﻮد را اﻗﺮار ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎرها ﺧﻮد را ﺁن ﻗﺪر ﺷﻼق ﻣﯽ زد ﮐﻪ ﺑﻴﻬﻮش ﺷﺪﻩ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد. اﻏﻠﺐ در زﻣﺴﺘﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را ﺑﻴﺮون در ﺑﺮف ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﺧﻮد را از ﮔﻨﺎهان ﻃﺎهر ﺳﺎزد! او ﺳﺎﻋﺖ ها در ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ دﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ همۀ اﻳﻦ ها ﺁراﻣﺶ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﺮد.
وﻗﺘﯽ ﮐﻪ از ﻃﺮف دِﻳﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ رم ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪ، از ﺷﺎدی در ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﻴﺪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺣﺘﻤﺎ در ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪس رم، ﺁراﻣﺸﯽ را ﮐﻪ در ﺟﺴﺘﺠﻮﻳﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ دﺳﺖ خواهد ﺁورد. ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ زودی درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻬﺮ رم، ﻣﻘﺪس ﻧﺒﻮد ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺮ از ﺑﯽ اﻳﻤﺎﻧﯽ، ﺷﮏ، ﺑﺪﺑﻴﻨﯽ، ﮔﻨﺎﻩ و ﺷﺮارت ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ اﻳﻦ ها در ﺟﻮاﻣﻊ ﮐﺸﻴﺸﺎن ﻧﻴﺰ رواج داﺷﺖ!
ﻣﺎرﺗﻴﻦ ﺟﻮان از مشاهدۀ اﻳﻦ وﺿﻊ رﻗﺖ ﺑﺎر، ﺑﺴﻴﺎر دﻟﺴﺮد ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﮑﺎﻻﺳﺎﻧﮑﺘﺎ روی ﺁورد، ﺁن ﭘﻠﮑﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ روی ﺁن ﭘﻴﻼﻃﺲ، ﻣﺴﻴﺢ را ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و ﺁن را از اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ رم ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ. زاﺋﺮﻳﻦِ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺮ روی اﻳﻦ ﭘﻠﮑﺎن ﺑﺮ روی زاﻧﻮهای ﺧﻮد، ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻴﺪن هر ﭘﻠﻪ و ﺧﻮاﻧﺪن ورد ﻳﺎ دﻋﺎ ﺑﺎ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ. او هم ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺟﺎن و دل ﺑﺮ روی زاﻧﻮهای ﺧﻮد اﻳﻦ ﻣﺮاﺳﻢ را اﻧﺠﺎم ﻣﯽ داد و ﺧﻴﻠﯽ هم ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد، ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﮐﻠﻤﺎت ﺁﻳﻪ هفده از ﺑﺎب ﻳﮏ روﻣﻴﺎن (ﻋﺎدل ﺑﻪ اﻳﻤﺎن زﻳﺴﺖ خواهدﮐﺮد) ﮐﻪ ﺑﺎرها ﺁن را ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺑﻮد، در ذهنش ﺑﻪ ﻃﻮر ﻋﺠﻴﺐی رﺳﻮخ ﮐﺮد و او را ﺑﻪ ﺗﻔﮑﺮ ﻋﻤﻴﻖ در ﻣﻔﻬﻤﻮم اﻳﻦ ﺁﻳﻪ واداﺷﺖ و ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ، ﻋﺎدل (ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻩ) ﺷﻤﺮدﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻳﻢ و ﻧﻪ ﺑﻪ وسیلۀ ﻣﺮاﺳﻢ و ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت مذهبی ﮐﻪ او اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دل ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد!
ﺑﻪ ﻣﺮور ﮐﻪ ﻣﺎرﺗﻴﻦ ﻟﻮﺗﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ روی زاﻧﻮ از ﭘﻠﮑﺎن و ﺑﻮﺳﻴﺪن هر ﭘﻠﻪ از ﺁن و دﻋﺎ اداﻣﻪ ﻣﯽ داد، ﮐﻠﻤﺎت اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﮐﻪ ﻋﺎدل ﺑﻪ اﻳﻤﺎن زﻳﺴﺖ خواهدﮐﺮد ﻣﺮﺗﺐ در ﮔﻮﺷﺶ ﻃﻨﻴﻦ اﻧﺪاز ﻣﯽ ﺷﺪ. اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻼﻳﻢ و ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺷﺪت ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﭼﺸﻤﺎن او ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻓﻠﺲ ها از ﺟﻠﻮی ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪﻧﺪ؛ ﺑﺮ روی ﭘﻠﮑﺎن ﺑﻪ ﭘﺎی اﻳﺴﺘﺎد (اﻳﻦ ﻋﻤﻞ توهین ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎت ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ) و ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد. ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﮐﻪ همان دم در دﻧﻴﺎﻳﯽ ﺗﺎزﻩ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻩ ﺑﻮد!
ﻣﺎرﺗﻴﻦ ﻟﻮﺗﺮ، ﻓﻴﻀﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ وسیلۀ ﺁن ﻣﯽ ﺗﻮان ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ را ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺑﻪ واﺳﻄﻪ او ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ راﻩ ﻳﺎﻓﺖ، ﮐﺸﻒ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد. (ﻓﻴﺾ، ﺑﺨﺸﺶ راﻳﮕﺎن ﺧﺪا اﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﯽ ﻗﺒﻮل ﺁن را ﻧﺪارﻧد.)
همۀ ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮده اﻳﻢ و اﻳﻦ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﯽ را ﻧﺪارﻳﻢ! ﺁﻳﺎ ﻣﯽ خواهیم ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ از ﺧﻮاب ﻏﻔﻠﺖ ﺑﻴﺪار ﺷﻮﻳﻢ و ﻗﺪم ﺑﻪ دﻧﻴﺎﻳﯽ ﺗﺎزﻩ ﺑﮕﺬارﻳﻢ و از ﺧﺪاوﻧﺪ، زﻧﺪﮔﯽ ﺟﺎوداﻧﯽ را ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن ﮔﻴﺮﻳﻢ؟ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ و ﻓﺪارﮐﺎری ﺑﯽ ﻧﻈﻴﺮ او ﺑﺮ روی ﺻﻠﻴﺐ (برای گناهان ما و ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺑﺖ ﻣﺎ) اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﻢ، ﺗﺎ او ردای ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺁن ﺗﻨﻬﺎ وﺳﻴﻠﻪ اﻳﺴﺖ ﺑﺮای راﻩ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا. اﻳﻦ همان ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﮐﺸﻔﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﭼﻪ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ و ﭼﻪ در اﺑﺪﻳﺖ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁورد ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺸﻒ ﻓﻴﺾ، ﮐﺸﻒ ﺑﻬﺸﺖ و ﮐﺸﻒ ﺧﺪا.
ﻋﺠﺐ اﻳﻦ ﮐﻪ داود ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻧﻴﺰ وﺿﻊ ﻣﺎرﺗﻴﻦ ﻟﻮﺗﺮ را داﺷﺖ و در ﻣﺰﻣﻮر ٣٢ در دﻋﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ:
"هنگامی ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺑﻮدم اﺳﺘﺨﻮان هاﻳﻢ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ از ﻧﻌﺮﻩ ای ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ روز ﻣﯽ زدم. ﭼﻮن ﮐﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ روز و ﺷﺐ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﯽ ﺑﻮد و رﻃﻮﺑﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻣﺒﺪل ﮔﺮدﻳﺪ. ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮد ﻧﺰد ﺗﻮ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم و ﺟﺮم ﺧﻮد را ﻣﺨﻔﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﮔﻔﺘﻢ ﻋﺼﻴﺎن ﺧﻮد را ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ اﻗﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﭘﺲ ﺗﻮ ﺁﻻﻳﺶ گناهم را ﻋﻔﻮ ﮐﺮدی."
ﺑﺎﻳﺪ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ اﻗﺮار و اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﮔﻨﺎهان ﺧﻮد ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺗﻮﺑﻪ از ﺁﻧﻬﺎ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ از زﻧﺪﮔﯽ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﻟﻮد ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﺪا ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ درﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺁراﻣﺶ نخواهیم ﻳﺎﻓﺖ. ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧﺪ همواره ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل شما ﺑﺎد، ﺁﻣﻴﻦ.
منبع: http://www.christforiran.com/Media/Magazine/Magazine-second-issue(compressed-quality).pdf
منبع: http://www.christforiran.com/Media/Magazine/Magazine-second-issue(compressed-quality).pdf
گرد آوری و ویرایش : سمیه مرتضایی ارم ساداتی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر